چگونه با نالیدن ناخودآگاهانه کودک خود را بیمار میکنیم؟

سلام به دل‌های پاک شما عزیزان

دخترم نیلوفر به مدرسه می‌رود و مادرش برای من ماجرایی از مدرسه او تعریف می‌کرد که یک نکته آموزنده برای ما دارد. او می‌گفت که در مدرسه چند بچه به نزد معلم آمده‌اند و گفته‌اند که قلبمان گرفته است! بچه کوچک دوم دبستان این جمله را از کجا یاد گرفته است؟ یا بچه دیگری به او گفته بود که ما همه در فامیل بیماری قلبی داریم!

ناله بیماری را تولید می‌کند

صحبت من این است که لطفا از بیماری‌های خودمان ننالیم. وقتی از بیماری می‌نالید بچه‌ سالمی که خداوند او را خلق کرده، برنامه‌ریزی بیماری در وجودش می‌نشیند و بیماری قلبی را به او سرایت می‌دهیم. من این را به تو ثابت می‌کنم که چرا این حرف را می‌زنم. وقتی این حرف‌ها را می‌زنیم بچه هم طبیعی است که بگوید وای! قلبم گرفت! بچه نازنینی که سال‌های سال می‌تواند زندگی کند و هیچوقت هم دچار بیماری قلبی نشود، ما با همین برنامه‌ریزی کلامی که می‌کنیم تک تک سلول‌های آن بچه را درگیر بیماری می‌کنیم. عبارت‌هایی مثل این که ما همه بیماری قلبی داریم، همه قند داریم، همه ارثی این بیماری را داریم، … باعث می‌شود این بیماری واقعا اتفاق بیفتد.

مبحث و علم نوپایی به اسم اپی‌ژنیک وجود دارد. حتما همه می‌دانید ژنتیک می‌گوید که بسیاری از  ویژگی‌ها حتی برخی بیماری‌ها از طریق DNA به ارث می‌رسند؛ مثل بیماری قلبی، بیماری قند و خیلی چیزهای دیگر. در آزمایش‌های اپی‌ژنیک افراد پرورشگاهی را که به فرزندخواندگی قبول شده بودند را مورد بررسی قرار دادند. این افراد از نظر خونی و ژنتیکی با این خانواده جدید، هیچ ارتباطی نداشته‌اند. اما چون اکثر اعضای این خانواده بیماری قند داشته‌اند، این افراد هم دچار بیماری قند شده‌اند. اپی‌ژنیک به دنبال دلیل چنین رویدادهایی است.

من معتقدم که به دلیل میدان انرژیکی این افراد دچار بیماری خانوادگی شده‌اند. عجیب است که با وجود این که افراد از نظر خونی به هم ربطی نداشته‌اند، اما انتقال بیماری حتی در مورد بیماری‌های قلبی از نوع خاص مانند دریچه میترال نیز وجود داشته است. پس تغییر کدهای ژنتیک نیز به راحتی ممکن است! هنگامی که ما از بیماری آه و ناله می‌کنیم، خبر نداریم که بچه‌های نازنین و مهربان و سالمی که خداوند به ما هدیه داده است را چگونه برنامه‌ریزی می‌کنیم.

با تلقین، می‌توان بیماری را تقویت کرد یا از بین برد

این فقط مربوط به بیماری نیست! در خانه وقتی از بی‌پولی صحبت می‌کنیم بچه در ناخودآگاه خود بی‌پولی را ثبت می‌کند. او فکر می‌کند پول نیست،  فراوانی نیست، برکت نیست، ثروت نیست، و فقیر بار می‌آید. این اتفاقی است که با کلام‌مان رقم می‌زنیم.

پدر و مادری که بیمار شده‌اید لطفا نترسید و ننالید. جلوی بچه‌ها مراقب کلام‌تان باشید. بچه‌ها الگوبرداری می‌کنند. اما الگوبرداری در حد ذهنی نیست، در ناخودآگاه آن‌ها می‌رود و تک تک سلول‌ها را برنامه‌ریزی می‌کند. بیماری قلبی، بیماری قند و هزارا بیماری دیگر را با حرف‌هایمان به بچه‌ها انتقال می‌دهیم.

وقتی بچه‌ها از الان مرتب در بمباران واژه‌های بیماری هستند در بزرگسالی هم حتما بیماری قلبی خواهند گرفت. فریاد بزنیم که سالم هستیم. این جمله معروف دانشمند فرانسوی امیل کوئه است که: «من هر روز از هر لحاظ بهتر و بهتر می‌شوم.» این را دائما تکرار کنیم. هر روز با خود بگوییم که: «بدن من هر روز سالم‌تر می‌شود، من هر روز شاداب‌تر می‌شوم، قلبم بهتر و سالم‌تر می‌شود.» سعی کنیم که هر روز این جملات تاکیدی جزو منش و روشی باشد که بخشی از زندگی ما باشد که بچه‌های ما هر روز آن را بشنوند.

خواهش می‌کنم که ناله نکنید! وقتی ناله می‌کنید این ناله کلامی است که در عمق وجود کودکان عزیز ما و در خود می‌نشیند و بیماری را تقویت می‌کند. بعد ما تعجب می‌کنیم که چرا بیماری طولانی می‌شود و ما شفا پیدا نمی‌کنیم. خداوند قدرت کلام را به ما داده‌است. همان طور که خانم اسکاول شین می‌گوید:  «کلام تو عصای معجزه‌گر تو است.» کلام ما مانند عصای حضرت موسی علیه‌السلام است که معجزه می‌کرد، و اتفاقات بزرگی را خلق می‌کند. کلام ما هم مانند عصا است، با این عصا برای خودمان بیماری خلق نکنیم، فقر خلق نکنیم. از این به بعد مراقب کلام خود باشیم و فقط کلام مثبت و جملاتی را بگوییم که بچه‌های ما و اطرافیانمان بگویند همه چیز عالی است، سلامتی بر پا است، فراوانی بر پا است، شادی بر پا است، عشق برپا است. تا به این ترتیب آن اتفاق را خلق کنیم.