چگونه باور به مرگ، زندگی امروز مرا شیرین تر از قبل کرد؟

سلام به دلهای پاک شما عزیزان، ما به نوعی نگرانیهای دنیوی داریم و غصه های دنیا، حال دلمان را بد میکند و آرامشمان را میگیرد و در این صورت، مضطرب و بیقرار میشویم. کل این عالم در بیقراری به سر میبرد و ما نمیدانیم لحظه بعد چه اتفاقی می افتد. آخرین اتفاق بزرگ زندگی ما، رجعت از این دنیا و مرگ می باشد. همه ما به نوعی از مرگ میترسیم زیرا مرگ برای ما ناشناخته است. ورود به دنیای ناشناخته و ترس از مرگ همیشه همراه ما است و ما آن را انکار نمیکنیم.

ما امروز میخواهیم از دیدگاه موفقیت به مرگ نگاه کنیم و یک برداشت عالی از آن داشته باشیم تا آرامشمان بیشتر شود و بتوانیم اتفاقات خوبی را برای خودمان رقم بزنیم. ممکن است فرشته مرگ، حضرت عزرائیل لحظاتی بعد به ما میگوید: باید به آن دنیا برویم، پس باید آماده مرگ باشیم و اگر نگرشمان اینگونه باشد و به فکر آخرتمان و آماده رفتن به دنیای باقی باشیم، دنیای ما آباد میشود. امام علی (ع) میفرماید: اگر میخواهید ظاهر زیبا داشته باشید، باطن خود را اصلاح کنید، اگر میخواهید رابطه شما با دیگران خوب شود، رابطه خودتان را با خدا عالی کنید و اگر میخواهید دنیای خودتان را آباد کنید، آخرتتان را آباد کنید.

وقتی رابطه ما با خدا خوب شود چون نرم افزار وجودی دیگران از جنس روح خدا می باشد و خداوند در آنها دمیده است، محبوب دل آنها میشویم و رابطه مان با خلق خدا نیز خوب خواهد شد. اگر دنیا را رها کنیم و نگرش ما این باشد که لحظه دیگر باید از دنیا برویم، آیا کارهایی که انجام میدهیم در راستای توشه آخرت و رضای خداوند است و ما بابت آنها در مقابل دادگاه نظم الهی شرمسار نخواهیم بود؟ ما باید هر لحظه آماده مرگ باشیم تا دنیای ما آبادتر شود و این یک فرمول بسیار ساده، معنوی و متناقض است که باید دنیا را رها کنیم و آخرت را آباد نماییم تا دنیای ما زیباتر شود.

اگر آخرتمان را آباد کنیم، دیگر نگران مادیات دنیا نخواهیم بود و به نوعی مانند یک رودخانه زیبا جاری میشویم و جریان پیدا میکنیم چون میدانیم به دریا میرسیم. همه ما، قطره ای در این عالم هستیم و باید مسیری را طی کنیم و از آن لذت ببریم. ما باید فکر کنیم لحظه دیگر قرار است از این دنیا برویم و اگر به روزهای قبل کسانی که جانشان را در تصادفات و مرگهای ناگهانی از دست داده اند، نگاه کنیم، شاید این افراد ناراحت و نگران مادیات دنیا بودند و این داستان زندگی ما است.

راهکار ما، این است که به فکر مرگ باشیم و خودمان را برای آن آماده کنیم و کارهایی را انجام دهیم که در راستای رضای خدا و توشه آخرت باشد و اگر این نگرش را داشته باشیم کارهای بسیاری را میتوانیم انجام دهیم و خداوند نیز فرصتهای عالی را پیش روی ما میگذارد تا به مردم خدمت کنیم چون ما به دنبال خیر و خوبی هستیم. شیطان دشمن قسم خورده ما است و ما را به غم، غصه، اندوه و حسرت گذشته و آینده هدایت میکند. در آیه 62 سوره یونس آمده است: أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ آگاه باشید، دوستان و اولیای خدا، نه ترسی دارند و نه غمگین می‌شوند.

دوستداران خداوند خوفی از آینده و حزنی از گذشته ندارند و اگر ما دوستدار خداوند شویم، غم گذشته و اندوههایمان برداشته میشوند و به نوعی ترسی از آینده نداریم زیرا ما هر لحظه خودمان را برای آن اتفاق بزرگ آماده نموده ایم. با داشتن باور به مرگ، حال ما خوب میشود و از دیدگاه موفقیتی وقتی دنیا را رها و خود را آماده مرگ میکنیم، زندگی امروز ما، شیرین تر از قبل میشود. عرفا هر لحظه آماده مرگ هستند و به این خاطر همیشه حال خوبی دارند.

ما به شادی و سرمستی در زندگی نیاز داریم و اگر در لحظاتی از روز بتوانیم این نگرش را در وجودمان برنامه ریزی کنیم و آن را گوشه ذهنمان قرار دهیم، دیگر نگران مادیات دنیا نخواهیم بود زیرا ممکن است ما فردا و یا لحظه دیگر در این دنیا نباشیم. امام حسن مجتبی (ع) میفرماید: برای دنیایت چنان باش كه گویی جاویدان خواهی ماند و برای آخرتت چنان باش كه گویی فردا می میری. این دو نگرش در کنار هم، یک نگرش متضاد است و اگر ما توانستیم این دو نگرش را کنار هم قرار دهیم، به نوعی تنظیم میشویم و به شادی و سرمستی برمیگردیم چون میدانیم باید تلاش کنیم و فرصتهای زیادی در این دنیا وجود دارد که نباید آنها را از دست دهیم.

با تلفیق این دو نگرش متناقض، دنیا و آخرتمان را آباد میکنیم و به نوعی نان دنیا را میخوریم و کار آخرت را میکنیم و غرق در دنیا و غرور آن نمیشویم و از دنیا استفاده بسیار عالی و بهینه میکنیم تا بتوانیم آخرتمان را آباد نماییم. امیدوارم همه ما بتوانیم به این نگرشها عمل کنیم، برای شما دعا میکنم و همه با هم، برای او که خواهد آمد، دعا کنیم و بگوییم: اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج. شاد و پرانرژی باشید، خدانگهدار و یا علی مدد.