چگونه باورهای محدود کننده ما را از رسیدن باز می دارند؟!

در یک عصر جمعه غم انگیز که به شدت حالم گرفته بود و مشکلات مالی هم به شدت افسرده ام کرده بود، ناگهان با یک جمله از یک مستند تلوزیونی به سمت کتابی هدایت شدم و پس از مطالعه آن کتاب، من یک انسان دیگر شدم و متوجه شدم تمام دلایل شکستها و عدم موفقیت در زندگی من باورهای محدود کننده خودم می باشد و هم اکنون به لطف خداوند مهربان تمام مشکلات زندگی من با راه حلهای معنوی و ذهنی و انرژیکی بطور کامل برطرف شده اند

سلام به شما عزیزان و مخاطبان خوبم

می­خواهم درباره مطلبی صحبت کنم که ان شاء الله خداوند آنچه را خودش اراده می­کند، بر زبانم جاری ­کند. روایت است که یک روز شخصی خدمت امام صادق علیه السلام آمد و گفت که «من میخواهم دنیا به کام من شود و به من روی بیاورد.» امام پرسیدند: «مال دنیا را برای چه می­خواهی؟» گفت که: «می­خواهم که خودم و اهل و عیالم متنفع بشوم، صله رحم به جا بیاورم، اطرافیانم را ببینم و جویای احوالشان شوم، بتوانم به سفر حج برم، صدقه بدهم، دست نیازمندان را بگیرم.» حضرت فرموند: «آن چه دنبالش هستی دنیا نیست! بلکه آخرت است!»

دنیا یا آخرت؟ مسئله این است

متاسفانه در دیدگاه مذهبی برای ما بد جا افتاده است که اگر دنبال دنیا برویم آخرت ما خراب می­شود. فقط یکی از این دو راه را می­شود انتخاب کرد. این یک دوراهی است، یک طرف به سمت آخرت و بهشت و یک سمت هم عقبی است. این نگرش غلط باعث می­شود که پول جذب ما نشود و فقر را تجربه کنیم.

در حالی که بنا به فرموده امام صادق (علیه السلام) دنیا در صورتی مذموم است که بخواهد ما را از خدا جدا کند. دنیایی که بخواهد مرا از خدای خودم دور کند، فرصت عبادت من را از خدا بگیرد، باعث فاصله من از خدا ­شود، این دنیا مذموم است و همه هم با این موافق هستند و دین ما هم موید این مطلب است.

به قول مولانا:

چیست دنیا از خدا غافل بُدَن

نه قماش و نقده و میزان و زن

پوشاک و پول و آن چیزی که تو می­خواهی برای خودت، همسرت و فرزندت از آن بهره ببری و روزی حلال داشته باشی، به دیگران خیرت برسد، صله رحم کنی، از خویشاوندات دیدار کنی و به سفر بروی، دنیا نیست! دنیا چیزی است که تو را از خدا غافل کند.

این نگرش را از الان در ذهن مان بکاریم و باور کنیم که ما دنیایی را می­خواهیم که خدا هم در آن هست. دنیایی را می­خواهیم که خداوند در آن از جایی که گمان نمی­بریم روزی عطایمان کند: « يَرزُقهُ مِن حَيثُ لايَحتَسِب» تا بتوانیم هم خودمان استفاده کنیم و هم به دیگران خیر برسانیم. به نحوی مباشر خدا بشویم، دست خیر خدا بشویم تا بتوانیم به دیگران هم خدمت کنیم.

 این نگرش که فکر میکنیم دنیا در  یک طرف و آخرت در سمت دیگر قرار دارد اشتباه است. راه آخرت دقیقا از وسط دنیا می­گذرد. اگر آخرت آبادی می­خواهی باید دنیای آبادی را داشته باشی و به نوعی اینها را کنار هم ببینی. کسب روزی و معاش در اسلام توصیه شده است و اگر من در پی کسب روزی بی حساب خدا هستم، اگر به دنبال این دنیا هستم، به قول امام صادق (علیه السلام) این دنیا نیست! این که چیزی را برای خودت و خانواده ات به خیر بخواهی و با آن صله رحم کنی، آخرت تو را آباد میکند. این اسمش دنیا نیست.

همیشه با خدای خودت مناجات کن که: «من دنیا را می­خواهم ای خدای مهربان! دنیایی که به هیچ وجه من را از تو دور نکند.» این به نظرم نکته ای است که باید به آن حتما توجه کنیم. اگر آخرت آبادی را می­خواهیم باید حلاوت و شیرینی این دنیا را بچشیم و از وسط گرد شیرینی این عالم بگذریم تا بتوانیم به آخرت هم برسیم.

البته برای این نباید به کسی ظلم کنیم، یا به حقوق دیگران تجاوز کنیم. مراقب باشیم که وقتی نعمتها بیشتر میشود، دامهای شیطان هم بیشت و گسترده­تر می­گردد. این است که شاید مراقبتهای ویژه­ای لازم است که در این حال هم باز باید به خدا توکل کنیم.  

حضرت یوسف وقتی از زلیخا دوری می­کند، می­فرماید: «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ ؛ نفس من مرا به سوی خطا و بدی وسوسه می­کند، مگر این که خداوند به من رحم کند که او غفور و رحیم است ما هم مثل او با خدای مهربان و بخشنده خود زمزمه می­کنیم که: «خدایا! ما هم به تو توکل می­کنیم. می­خواهیم در این گرداب عالم، دست ما را بگیری و با خود ببری. از دام­هایی که شیطان برای ما پهن کرده است، به تو پناه می­بریم: اَعوذُ  بِاللَّـهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ.»

اگر این نگرش ما باشد می­توانیم از این دنیا به خوبی و به شکل صحیح آن استفاده کنیم و به راحتی از آن عبور نماییم. همچنین بدون آن که لطمه­ای بخوریم هم دنیا و هم آخرت آبادی داشته باشیم. نخواهیم با یک توهم دنیای خودمان را هم خراب کنیم. وقتی ما جیبمان خالی باشد نمی­توانیم بخشش کنیم. باید دست ما به دهانمان برسد تا بتوانیم به فرموده خداوند که می­گوید: «وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ» به دیگران هم از روزی فراوانی که به ما عطا می­کند به دیگران هم عطا کنیم. باید روزی وجود داشته باشد تا انفاق که عمل پسندیده­ای است اتفاق بیفتد.

پس خدایا ما روزی می­خواهیم، خدایا ما دنیا می­خواهیم، اما آن دنیایی که همراه با توست. آن دنیایی که هر چه بیشتر به دست می­آوریم می­فهمیم که نعمت­های توست و می­فهمیم که هر چه توفیق کسب کنیم از جانب توست: «وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ»

همه این نعمتها را می­پذیریم، لذت می­بریم و به خودمان هم نسبت نمی­دهیم. می­گوییم تویی که برای ما مهیا کرده­ای. به خودمان غره نمی­شویم و غرور و تکبر پیدا نمی­کنیم. متاسفانه ما آدمها وقتی شکست می­خوریم می­گوییم خدا ما را زمین زد و وقتی که موفق می­شویم می­گوییم من این کار را کردم. در حالیکه این خطا است. ما باید خطاها و اشتباهات را به خودمان نسبت بدهیم و بدانیم که ناموفقیت­ها و شکست­هایمان از جانب خود ما است. خداوند این مطلب را به صراحت می­گوید که: « مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّهِ وَمَا أَصَابَكَ مِن سَيِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِكَ؛ هر خیری که به تو رسد از جانب خداست و هر شری که به تو رسد از جانب خود تو است»

امیدوارم دنیایی را به دست بیاورید که پر از نور خداوند باشد و بدانید که دنیا مذموم است اگر بخواهد خدا را از ما بگیرد؛ و اگر شما دست خدا در دنیا باشید و در راه او انفاق کنید، دنیا به هیچ عنوان مذموم نیست.

دوستتان دارم و برای شما در این لحظه دعا می­کنم و از خدا می­خواهم که روزی بی حسابش را به شما عزیزان عنایت کند.